جام باشگاههای جهان بولیوی

فصل 95-96.جوانان ب.رافا لوپز مربی جدیدش است.رئال مادرید به عنوان قهرمان جام نایک به مسابقات جام باشگاههای جهان زیر 15 ساله ها تیم اعزام میکند.در لالیگا یک قهرمانی آسان و مقتدرانه ی دیگر.26 بازی 25 برد و یک تساوی.که درست بعد از آن تیم خسته برای مسابقات به بولیوی اعزام شد.ژانویه 96.یکی از بزرگترین تجربه های زندگی اش چه به عنوان یک ورزشکار چه به عنوان یک انسان.هنوز 15 ساله او کامل نشده و شگفت زده است از چیزهایی که در خیابانهای سانتاکروز میبیند و همچنین در هتلی که سایر تیمها نیز در آن حضور داشتند.

پیش از آنها آنتونیو مسکیتا به عنوان نماینده ی باشگاه به محل مسابقات سفر کرده بود تا شرایط اقامات و غذایی که در انتظار تیم است را بررسی کند و تصمیم بگیرد که آیا تیم در رقابتها بماند یا به خانه بازگردد.بدترین اتفاق در اولین شب رخ داد که شام تدارک دیده شده در رستوران فاترنیداد برای چندین ورزشکار نوجوان 15 ساله بسیار ساده و ناکافی بود.به همین دلیل مسکیتا دستور داد همه از سر میزها بلند شده و به سوپرمارکتی بروند تا بعد از یک سفر طولانی با شکم خالی به رختخواب نروند.

روز بعد باشگاه پیامی مبنی بر بازگشت تیم در صورت بهتر نشدن شرایط اردو داد و اینبار مسکیتا شخصا با مسئولین رقابتها گفتگو کرد.فقط درخواست آب معدنی و غذای کافی را برای نوجوانانی که میخواهند کار فیزیکی انجام دهند ارائه داد.قول گرفته شد و اینگونه تیم برای اولین تمرین خود آماده شد ولی دومین سوپرایز منفی برخورد با یک زمین ناهموار و بد بود.اولین دیدار مقابل الیمپیا به تساوی 2-2 رسید.دومین دیدار با یک پیروزی قاطع 4-2 مقابل بلومینسیتو به اتمام رسید.و بازی بعدی پیروزی 3-0 مقابل کولوکولو شیلی را در پی داشت.

به مرحله ی نهایی و رقابت با چهار تیم رسیدند.برای شروع 2-0 سن بندیک را مغلوب کردند و مقابل بلومینسیتو با نتیجه پرگل 5-2 به پیروزی رسیدند.بازی نهایی مقابل میزبان است.تاهیوچی.در شروع کار با برگرداندن قوانین به شیوه ی خودشان بولیویاییها گفتند که هرچند دو تیم در امتیاز چهار با هم مساوی هستند در صورت تساوی آنها قهرمان خواهند شد.مسکیتا از حق تیم دفاع کرد همانطور که قانون اصلی ثابت میکرد در صورت تساوی رئال مادرید قهرمان خواهد بود.و اینگونه نیز بود.چهل و پنج هزار نفر برای تماشای این بازی به ورزشگاه آمدند و بازی با تساوی 2-2 به پایان رسید.رئال مادرید بعد از یک فینال سخت و فرسایشی که داور تا هفت دقیقه وقت اضافه اتخاذ کرد قهرمان جام جهانی کوچک باشگاهها با شعار اتحاد و صلح شد.

بزرگترین برنده ی آن شب ایکر کاسیاس بود.تصاویر به تنهایی گویای همه چیز هستند.ایکر همانند هم تیمیهایش دست به سینه به سرود گوش فرا داده است.با نگاهی که در رویاهایش به سر میبرد.در مقایسه با هم تیمیهایش شانه ها بزرگ و فیزیکش توجهات را جلب میکند.با دستکشهایش.بی قرار به این سمت و آن سمت میرفت.عملکرد او در این بازی همانطور که گزارشکر شبکه بولیوی رامون آگیلرا کوستا گفت،فوق العاده و حیرت انگیز بود.

“فوق العاده،واقعا یک پرواز استثنایی از دروازه بان…یه دروازه بان خارق العاده.این دروازه بان به نظر میرسد یک جادوگر است..بار دیگر استثنایی…!”

در پایان بازی ایستاده در زمین مورد مصاحبه مستقیم قرار میگیرد.مضطرب است،در صدایش مشخص است.با سرعت و بدون فکر زیاد به سوالات پاسخ میدهد.انگیزه ی جشن گرفتن این پیروزی و در آغوش کشیدن هم تیمیهایش را دارد.

“خیلی برایمان سخت بود.برای آنها نیز سخت بود.یک پیروزی بزرگ بود.آنها مثل قهرمانان جنگیدند ولی به خاطر آوراژ گل ما پیروز شدیم..ولی آوراژ گل هم ارزش دارد.واموس!واموس!”

از او پرسیدند که آیا بهترین بازیکن تیمش بود؟جواب داد.

“به نظرم بهترین نبودم.یک تیم هستیم.یازده پسر که در زمین هستیم.یازده نفری جانمان را در زمین میگذاریم و اگر من بتوانم چیزی در زمین به تیمم بدهم اینکار را میکنم همانطور که آنها برای من اینکار را میکنند.”

طرفدار چه تیمی هستی؟

بله؟نمیفهمم

طرفدار چه تیمی هستی؟

من طرفدار رئال مادرید هستم تا زمان مرگ،تا زمان مرگ.

چه کسی را در پست خودت تحسین میکنی؟

بویو،خوانجوی والنسیا و اشمایکل

در این تیم علاوه بر ایکر در میان بقیه افرادی نظیر اوسکار مینیامبرس،میگل هررا،دروازه بان دیگر کورونا،برودیا،داوید آگانسو،پورتیو،کاپدویلا…هم حضور داشتند.خبر پیروزی آنها به خاطر اینکه تیم جوانی بودند در رسانه های اسپانیا بازتاب گسترده ای داشت.ویسنته دلبوسکه و خوسه لوئیس آخنخو برای استقبال از آنها به باراخاس رفتند.

“انگار اولین بار بود.کشور ما را بسیار زیاد تحت تاثیر قرار داد.14 ساله بودیم و دیدن بچه های هم سن خودمان که در کوچه ها به دنبالمان تشویقمان میکردند بسیار برای توصیف سخت بود..زمانی که فقر مطلق را دیدم به خودم گفتم دیگر هیچوقت از چیزی که در خانه دارم شکایت نمیکنم.در مقایسه با آن مردم خیلی بیشتر از حد نیازم امکانات داشتم.مکانی که ما را در آنجا اسکان دادند شرایط پذیرایی از شانزده تیم را نداشت.ولی تورنمنت برایمان خوب تمام شد.قهرمان شدیم.به یاد می آورم که سانتاکروز که اکنون بازیکن تیم ملی پاراگوئه است در بازی مقابل الیمپیا یک گل وارد دروازه ام کرد.”

“سه سال بعد شرایطی شبیه یا بدتر از آن را در نیجریه تجربه کردم،زمانی که برای بازی در جام جهانی زیر 20 سال عازم شدیم.در آفریقا فقرای بیشتری نسبت به سایر کشورها وجود داشت.”

رافا لوپز مربی آن تیم بود.در 35 سال فعالیتش او را به خاطر کارنامه و اقدامات تعیین کننده اش در تیمهای پایه مورد تحسین قرار میدادند.او در فصل 76-77 به مادرید آمد و میشل در نوجوانان ب یکی از شاگردانش بود.

“کنترل کردن ایکر در شهر ورزشی کار ساده ای بود زیرا همه در مورد او صحبت میکردند.ولی قطعا تا زمانی که مستقیما با این بازیکنان در ارتباط نباشی معنای واقعی یک بازیکن را متوجه نمیشوی.واقعیت این است که من در مورد ایکر اشتباه کردم.

به او گفتم که چهار سال بعد در تیم اصلی خواهی بود و او سه سال بعد اینکار را کرد.با 14 سال سن دارای یک شخصیت بزرگ و قابل احترام درون دروازه شده بود.یک نقطه ی اتکا بود.گل زدن به او خیلی سخت بود.در تک به تک عملا شکست ناپذیر بود.”

“جام جهانی باشگاهها برای بچه ها بسیار سخت بود.در ماه ژانویه در بولیوی گرمای وحشتناکی حاکم بود.زمانی که از هواپیما پیاده و به سمت هتل راهی شدیم چیزی که دیدیم و حس کردیم ما را شگفت زده و متعجب کرد.آنجا شبیه اسپانیای دهه پنجاه بود.فقر،مردم مست کرده در خیابانها.ما در ابتدای راه بودیم.کوچه ها در ابتدا آسفالت شده بود.ولی از خیابان دوم تا ششم و هفتم همه خاک خالی بود.”

“آنها شرایط ایده آل برای برگزاری چنین تورنمنتی را نداشتند ولی این چیزی بود که وجود داشت.اگر شکایتی میکردی تو را به تلوزیون میبردند و همه ی مردم به تو به دید بد نگاه میکردند.تمام تیمها در یک هتل بودند و خطر هرگونه آسیبی به طور جدی وجود داشت.بازی نبود که بعد از آن بازیکنان با سرعت به سمت حمام ندوند.در فینال،وقت دوش گرفتن در حمام یک مارمولک پیدا کردیم.بچه ها بیشتر حیرت کردند تا من یا مسکیتا که باتجربه تر بودیم و چیزهای بیشتری دیده بودیم.”

“در بازی فینال متوجه شدم که ایکر بهترین دروازه بان دنیا خواهد شد.عکس العملهایی که نشان داد غیرقابل باور بودند.از آنجایی که در تلوزیون اسپانیا همه دیدند مشخص میشود که مبالغه نمیکنم.بعد از تمرینها من با او و هررا دروازه بان دیگر تیم که حالا در آلکورکون بازی میکند باقی میماندم و با آنها کار میکردم..

او دیگر از تیری تا تیر دیگر پرواز میکرد.با من و با هم تیمی اش رقابت میکرد و میجنگید ولی به روشی پاک و زیبا.اگر من نمیماندم آمییرو آنها را به تمرین دعوت میکرد و چیزهای خوبی به آنها یاد میداد.یک نوشته از من در باشگاه وجود دارد که زیر آن امضا زده ام و نوشته ام زمانی که 18 ساله شدی در تیم اصلی خواهی بود و او در 17 سالگی به آن رسید.ویسنته دلبوسکه آن را خوانده است.”

رافا لوپز به یاد می آورد که در هفته ی مقدس تیم جوانان در فینال تورنمنت یوپر اورفاته به مصاف بارسلونا رفت و در ضربات پنالتی به پیروزی رسید.روخو مربی آبی اناریها بود.ایکر دو پنالتی را مهار کرد.همان روز شخصی که یکی از مربیان اتلتیک به نظر میرسید سوال کرد کاسیاس اهل کجاست.از آنجایی که اسمش ایکر بود میخواست بداند آیا در باسک متولد شده است.”من به او پاسخ دادم که اهل موستولس است”.در این پیش فصل او تنها مصدومیتِ نسبتا جدی اش را متحمل شد.یک آسیب دیدگی عضلانی در پشت ران که او را یک ماه از میادین دور نگه داشت.

فصل بعد در جوانان آ ،رشد و پیشرفت او ادامه پیدا کرد.خوانجو مارتین دلگادو مربی اختصاصی جدیدش.او تنها کسی است که دو سال در تیمهای پایین تر همراهش تجربه داشته.و حالا یکبار دیگر در دسته ی سوم با همدیگر مشغول به کار میشوند.بدون شکست در لالیگا،25 برد و یک تساوی.تیم فینال جام ایالت مادرید را در ضربات پنالتی واگذار کرد.در فینال تورنمنت قهرمانی کشور در مورسیا نیز بار دیگر در ضربات پنالتی شکست خورد.ایکر یک ضربه را مهار کرد ولی هم تیمیهایش دو ضربه را از دست داده بودند.

مارتین دلگادو در این فصل به جمع مسئولین رئال مادرید اضافه شد.او را رامون مارتینس مدیر کانترا استخدام کرد که قبلا بازیکن همینجا بود.

“ایکر را از جوانان ب میشناختم و قبل ازینکه با او کار کنم به نظرم می آمد بزرگتر از سنش باشد.حالا به خاطر جایگاهی که دارد صحبت در موردش راحت تر است ولی در آن زمان بلوغ ذهنی شخصیتی و فوتبالی اش فراتر از حد نرمال بود.افکار و عقایدش کاملا مشخص بود.گیرایی بسیار بالایی داشت.در بحث اجتماعی به نظرم این شرایط وی به خاطر لیاقتِ پدر و مادرش بود که به او با نصیحتهای خوب یاد داده بودند که اگر میخواهد در دنیای فوتبال به چیزی برسد تواضع اخلاق خوب و کار روزانه ی سخت غیرقابل چشم پوشی است.در تمرینات کسی بود که همیشه به فکر ارتقاء و بهتر شدن بود.گاهی اوقات از دست خودش عصبانی میشد و خودش را وادار به تلاش بیشتر میکرد.”

“گاهی اوقات دروازه بانانی از خارج مادرید که در تیمهایشان جایی پیدا نمیکردند به شهر ورزشی می آمدند و این برای من یک فرصت خوب بود زیرا میتواسنتم اینگونه پیشرفت و تواناییهای ایکر را بهتر ببینم و این توجه به ایکر به مزاق بعضی از بچه ها خوش نمی آمد.او به لحاظ تکنیکی درین رده ی سنی کامل بود.

و در تک به تکها غیرقابل عبور.دو سال بعد بار دیگر در دسته ی سوم او را در تیمم داشتم.بدون اینکه کسی ناراحت شود میتوانم بگویم من او را از دلبوسکه که مسئول استعدادیابی بود درخواست کردم.ابتدا یک دروازه بان 24 ساله به نام تونی را برایمان آورده بودند.در دسته ی سوم به سر میبردیم و میدانستم که یک دروازه بان جوانتر بهتر جواب میدهد.با تونی هیچ مشکلی نداشتم ولی چون کاملا او را میشناسختم میدانستم که ایکر برای حضور در بازیهای دسته ی سوم آماده است هرچند که آن زمان جزء نوجوانان به حساب می آمد…

….دلبوسکه طرفدار احترام گذاشتن به تیمهای پایه بود،اینکه بازیکنان سال به سال بالا بیاییند.قرار شد برای شرکت در یک تورنمنت مهم به آلکودیا برویم ولی این تورنمنت مخصوص زیر 21 ساله ها بود به این خاطر نمیتوانستم روی تونی حساب باز کنم.کاسیاس را بردم و او یک تورنمنت فوق العاده را ثبت کرد.زمانی که بازگشتیم به ویسنته اصرار کردم که ایکر آماده است او باید به رده ی بالاتر بیاید.همانگونه که در این فصل هم رخ داد هرگاه تیم اول یک دروازه بان از دسته سوم میخواست من ایکر را برای تمرین میفرستادم،فردای روزی که اولین تمرینش را با تیم اول انجام داد به خاطر می آورم که از او پرسیدم چگونه بود و او با بلوغِ شگفت انگیزی پاسخ داد”خوب بود،بالاخره باید میرفتم”در همین فصل دیگر هر زمان که تیم اصلی به دروازه بان احتیاج پیدا میکرد خود بازیکنان تیم درخواست میکردند که او را بفرستیم…

آن سال در دسته ی سوم یک فصل فوق العاده را به جای گذاشت ولی در مرحله ی پلی آف دچار خستگی و کمبود انرژی شده بود و ما به این موضوع پی برده بودیم.تیم آویلا ما را حذف کرد.او در حین بازی برای ما همزمان با دو رده ی سنی تیمهای ملی هم بازی میکرد.از سفرهایش دست نمیکشید،با ما تمرین میکرد و گاهی اوقات نیز به تمرینات تیم اصلی میپوست.یک روز او را فرا خواندم و یک هفته تعطیلات به وی دادم.یادم می آید به او گفتم اینگونه خودت را به کشتن میدهی.اینگونه پیرری که مسئول تیم بود مرا احضار کرد و دلیل حضور نداشتن ایکر را جویا شد و آنچه گذشته بود را برایش تعریف کردم و اینکه با این روند او را خراب خواهیم کرد.خودش میگفت که خوب است ولی من میدانستم که از فرم اصلی اش دور شده.ولی در هر صورت یک هفته تعطیلات را به پایان نبرد و قبل از آن نزدم آمد و گفت که میخواهد با من صحبت کند.تاکید کرد که در فرم خوبی است،به اینگونه زندگی کردن عادت کرده است و میخواهد بازگردد.بازگشت،ولی ریتم کاری اش کمی پایین آمده بود،بنابراین تمرینانتش را از قدرتی به ریکاوری تغییر دادم.”

خوانخو فراموش نمیکند که یک سال بعد،زمانی که به عنوان مربی دوم برای همکاری با هینکه به بنفیکا رفت،در بازگشتش به شهر ورزشی ایکر برای در آغوش گرفتنش جلوی ماشین او را گرفت.

بنابراین در جوانان آ بود که باشگاه تصمیم گرفت به لحاظ اقتصادی از ایکر و خانواده اش به خاطر تمام تلاشهایی که میکردند تقدیر به عمل آورد و ازین به بعد بود که حقوق ثابت ماهیانه 25000 پستاس را برای ایکر تعیین کردند،که البته آن را مادرش به شیوه ی خاص خود مدیریت میکرد.تنها خرجی که انجام داد خرید یک جفت دستکش جدید بود چون دستکشهایی که داشت برای استفاده عملا از رده خارج شده بودند.زمینهای شهر ورزشی اثرات مخرب خود را گذاشته بود.

گذر از دو تیم به صورت ضربتی

در اواسط این دو فصلی که مارتین دلگادو کمی از آن را شرح داد،کاسیاس در حالی بین جوانان آ و دسته ی سوم رفت و آمد میکرد که بازیکن نوجوانان آ محسوب میشد.و اینگونه بود که از دو تیم به صورت ضربتی عبور کرد.تمام آمار و ارقام و خبرها او را تحسین میکردند تا نهایتا دلبوسکه نیز به او چشمک زد.اکنون لوئیس پالرمو یکی دیگر از مربیان پیشکسوت تیمهای پایه مربی اوست.فصل 97-98 با پیروزی در سوپرکاپ آغاز میشود.آنها لالیگا را با 19 امتیاز اختلاف تصاحب کرده بودند.از سی بازی 21 برد هفت تساوی و دو باخت.در کوپا دلری مادرید آلباسته را حذف کرده و در نیمه نهایی به مصاف آلاوس میرود.تیم به خاطر نبود بازیکنان مهم که برای کمک تیم دسته سوم برای صعود به آن محلق شده اند دچار کمبود بازیکن است.در سوپرکاپ هیچ بازی را واگذار نکردند ولی به خاطر اختلاف گل قهرمان نشدند.ایکر در یک تورنمنت دوستانه ی بین المللی در سن سباستین فوق العاده و خاص ظاهر شد.در بازی فینال در ورزشگاه آنوئتا و مقابل رئال سوسیداد بازی به تساوی 2-2 رسید و در ضربات پنالتی ایکر سه ضربه از چهار ضربه ی حریف را مهار کرد.

“فصل قبل از آن،با 15 سال سن به دلیل محدودیت سنی با تیم نوجوانان آ بود ولی دو بازی برای ما انجام داده بود.یکی از آنها پانزده دقیقه به خاطر اخراج دروازه بانمان کارلوس سانچس مقابل هرکولس،و دیگری به عنوان یار ثابت در خانه مقابل کِلمه.

دو گل دریافت کرد.وقتی پای به تیم من گذاشت او را خوب میشناختم.با 16 سال سن به ما ملحق شد.نوجوانان آ تیم سختی به لحاظ رقابتی شده بود و ایکر نیز در تمام بازیهایی که انجام میشد حضور پیدا نمیکرد و کمی به نظر میرسید ازین رده اشباع شده.ولی سن او نیز برای تیم نوجوانان به سرحد رسیده بود و ما باید دروازه بانان دیگری را امتحان میکردیم تا بفهمیم برای آینده چقدر میتوان روی آنها حساب باز کرد….

….در مورد ایکر بحثی وجود نداشت.میدانستیم که با ما خواهد ماند.همانطور که همین فصل در بین یاران دعوت شده برای یکی از بازیهای کاستیا قرار داشت.در این فصل مجموعا 20 بازی در لیگ جام حذفی و سوپرکاپ انجام داد و 19 گل  دریافت کرد.در لیگ از سی بازی 16 بازی کامل انجام داد و 14 گل دریافت کرد.در دو بازی سوپرکاپ مقابل سه ویا که در آنجا 0-1 و در اینجا 2-0 پیروز شدیم نیز یار ثابت بود.در سه ویا بازیکنانی چون مارچنا و گایاردو بازی میکردند.در کوپا دلری نیز دوبازی مقابل آلباسته را حضور داشت،صعود کردیم هرچند در هر بازی دو گل دریافت کرد.در مقابل آلاوس دیگر بازی نکرد زیرا برای حضور در کاستیا دعوت شده بود.او نه بازی دوستانه را نیز انجام داد که در آنها شش بار دروازه اش گشوده شد…”

بهترین خبر برای او در این فصل که نسبت به فصول گذشته لذت کمتری از آن برده بود،فراخوانده شدن از سمت باشگاه برای بستن یک قرارداد واقعی بود.سه فصل با حقوق 1.5 3.5 و 5 میلیون.در واقع او فقط سال اول را به این شکل حقوق گرفت زیرا فصل بعد بار دیگر او را فراخواندند،چون اینبار قرار بود در کاستیا بازی کند و یک افزایش قرارداد بسیار متفاوت برای او اتفاق افتاد:30،35 و 40 میلیون.

پالرمو نقاط ضعف و قوت او را شرح میدهد.”فصل بعد 98-99 رسما هنوز هم تا مقطعی باید با ما در جوانان آ میماند،ولی تمام فصل را در کاستیا گذراند.به خاطر شرایطی که داشت دیگر نمیشد بین صعودش فاصله انداخت.او به لحاظ تکنیکی جلب توجه میکرد.انگار این تواناییها از بدو تولد با او بود و در آینده فقط بهتر میشد.او همیشه میدانست که بهترین نقطه ی قوتش چیست،سرعتش و آرامشش در تک به تک ها.خصوصیاتی که اکنون در دروان حرفه ایش بیشترین استفاده را از آنها کرده است.ناکامی در بعضی از تستها دست خودش نبود.نمیتوان در مقابل طبیعت ایستادگی کرد.اینگونه بود که گاهی اوقات به نظر میرسید تواناییهایش برای دروازه بانی کافی نیست.او از بچگی روی توپهای کناری و خروجها مشکل داشت.قد او اینگونه است و این مشکل او نیست.چیزی که در آن خیلی بهتر شده بود بازی با پایش بود زیرا بسیار در این زمینه تمرین کرده بود…

….از همه ی اینها مهمتر او جوان بسیار بابرنامه و با قدرت رهبری بود.او همیشه با یک قمقمه آب روی دوشش به تمرینات می آمد چون نمیخواست زمانی از دست برود.ساعت سه از مدرسه خارج میشد و ما ساعت پنج تمرین را شروع میکردیم و او باید از موستولس یک سفر یک ساعت و نیمی با قطار را طی میکرد.نظم او همیشه مثال زدنی بود.سرکش و حرف نشو نبود و هیچوقت لازم نبود به او تذکری بدهیم.او بسیار مسئولیت پذیر بود.”

این فصل اولین تجربه اش با تیم اصلی در لیگ قهرمانان بود.به روزنبورگ سفر کرد زیرا شرایط کانیزارس در هاله ای از ابهام بود.هرچند در این دیدار بازی نکرد ولی با یک تجربه ی غیرقابل فراموشی و خاص روبرو شد زمانی که برای حضور در اردوی تیم از سر کلاس درس به صورت اورژانسی خارج شد و با شیرجه زدن در تاکسی به سمت هتل آلامدا حرکت کرد تا سپس با تیم به نروژ سفر کند.

زمانی که انتقالش به دسته ی سوم و کاستیا رسمی شد بار دیگر با مارتین دلگادو روبرو شد و پنجشنبه ها و جمعه ها نیز با تیم اصلی که سرمربی آن هیدینگ بود و مربی دروازه بانانش میگل آنخل،به تمرین میپرداخت.از آنجایی که با برخی از بازیکنان تیم اصلی رابطه ی خوبی پیدا کرده بود،خصوصا با جوانترها،دیگر دارای اعتماد به نفس کاملی شده بود.کونترراس و مورینتس در مورد آن سفر به روزنبورگ با او صحبت کردند و با به خاطر داشتن جزئیات اولین سفرش او را غافلگیر کردند.

حالا که تمریناتِ تیم در نوبت قبل از ظهر برگزار میشود دیگر پدرش به خاطر شغلی که دارد نمیتواند او را برساند و ازین به بعد مجبور است فاصله تا شهر ورزشی را از سه راه مختلف طی کند.یک ساعت طولانی از خانه اش،مرحله اول از موستولس تا راه آهن با اتوبوس.سفر تا آتوچا.از آنجا رفتن به خط 8 به مقصد چامارتین و سپس عوض کردنِ خط به مقصد ایستگاه بگونیا.راه حل او همین استفاده از حمل و نقل عمومی بود زیرا هرچند در مجموع ماهیانه پنج هزار پستاس خرج برمیداشت ولی به لحاظ اقتصادی بسیار سودمندتر از پرداخت روزانه 135 پستاس برای قطار و 165 برای اتوبوس بود.

در این فصل و در دسامبر 98 بار دیگر با تیم اصلی سفر کرد،و این جایزه ای برای حضور قبلی اش در نروژ بود.زمانی که رئال مادرید به سرمربیگری یوپ هاینکس برای هفتمین بار قهرمان لیگ قهرمانان شد فصل بعد برای شرکت در رقابتهای جام بین قاره ای در توکیو تمام بازیکنانی را که در طول رقابتهای فصل به تیم دعوت شده بودند به این سفر فراخواند و ایکر نیز یکی از دعوت شدگان ویژه بود.اینبار شرایط بر رفق مرادش بود.او به عنوان دروازه بان سوم رسما با تیم سفر کرد.هرچند روی نیمکت ننشست و بازی را از جایگاه و میان کارمبئو و ادگاری که توسط هیدینگ از لیست خط خورده بودند،دنبال کرد.

ایکر ششصد دقیقه بود که با کاستیا گلی دریافت نکرده بود.تیمش صدرنشین گروه بود و همبازیانش برای شوخی با او از هیچ فرصتی نمیگذشتند.او با روخاس هم اتاق بود.بازی فینال 1 دسامبر مقابل واسکودوگامای برزیل بود.گل روبرتو کارلوس را ندید زیرا در این لحظه در حال دیدن یک طرف دیگر بود ولی همزمان با هم تیمیهایش که برای خوشحالی بلند شدند از جای خود بلند شد.کمی بعد نزدیک بود جنجال کوچکی را با برخی از بازیکنان واسکو که بازیکنان مادرید را مسخره میکردند به راه بیاندازد.

“زمانی که رائول گل دوم را زد،قبل از آن لوئیسائو بازی را مساوی کرده بود.کاری کردند که میخواستم برگردم و چیزی بگویم ولی به خاطر حفظ ادب ساکت ماندم.چیزی که به یاد می آوردم جشن گرفتنم بود به شکلی که انگار خودم بازی کرده ام.بعد از ورود به زمین با کاپ عکس گرفتم.در رختکن با شامپاین دوش گرفتم.و در سیبلس از جوی لذت بردم که نمیتوانستم تصورش کنم.نمیتوانستم باور کنم که اینجام،در کنار رائول در حال بالابردن جام و هوادارانی که بالا و پایین میپرند.جو سیبلس باورنکردنی ترین بخش بود.زمانی که در حال بازگشت بودیم،مورینیتس که از همه بیشتر با من صحبت میکرد به من گفت،هرکسی با 17 سال سن قهرمان جام باشگاههای جهان نمیشود.حق با او بود…”

چند روز بعد،این پسر 17 ساله در بین بازیکنان دعوت شده به تیم اصلی برای سفر به اویدو قرار گرفت.آلمانسا مصدوم شد و فقط ایلگنر باقی مانده بود.روی نیمکت نشسته بود.دوشنبه دو امتحان داشت،زبان انگلیسی و ریاضی.زیاد نخوانده بود.شرایط خوب پیش نرفت.تیم 1-0 بازی را واگذار کرد.

قبل ازینکه سال به پایان برسد هنوز یک تجربه ی جدید برای او باقی مانده بود.اولین بازی اش در ورزشگاه سانتیاگوبرنابئو.

یک بازی دوستانه برای از دست رفتگان طوفان میچ.کلاسیکو.رئال مادرید و اتلتیکومادرید به مصاف هم رفتند.دو گاوباز معروف انریکه پونسه(طرفدار رئال) و خوسه توماس(طرفدار اتلتیکو) نیز به این بازی آمدند.رقیب دیرینه با گلهای روبرتو و والرون بازی را به نفع خود به پایان برد.

خیلی طول نکشید تا بار دیگر چنین صحنه ای را تجربه کند.فصل بعد در ادامه ی صعودهای منظمش زیرنظر پاکو گارسیا هرناندس به کاستیا در دسته ی دوم ملحق شد.در تیم اصلی توشاک از دروازه بانانش راضی نیست:ایلگنر و بیسارری.خصوصا از نفر دوم.فصل آغاز شد و دروازه بان آلمانی دو بازی اول را که با پیروزی تیم همراه بود در زمین حضور داشت.1-2 در خانه مایورکا و 4-1 مقابل نومانسیا ولی او مصدوم شد و توشاک دروازه بانی نه چندان قدبلند ولی دارای رفلکسهایی وحشتناک را به خاطر آورد،کسی که در همین هفته در یک بازی تمرینی دو عکس العامل استثنایی را از او دیده بود.او به دنبال کاسیاس میگشت.

اکنون زمان پرشی بلند و انجام اولین بازی رسمی با تیم اصلی است.از شانس او هنوز بازی اش قطعی نیست.ایلگنر ریکاوری شده و توشاک تصمیم گرفته یک فرصت دیگر به بیسارری بدهد.کاسیاس بار دیگر به تیم کاستیا بازگشت.گارسیا هرناندس به یاد می آورد که او به تیمی بازگشت که در واقع تیم اصلی اش بود ولی ازین موضوع حس خوبی نداشت.

“شکایتی نمیکرد ولی دیگر او را میشناختم،بسیار غمگین بود.به او گفتم ناراحت نباش مطمئنا یک فرصت دیگر خواهی داشت.در مقابل چهار تیم اول جدول(منساخرو-آویلس-پونتوردا-راسینگ دفررول) یار ثابت ما بود.و سه بازی را بردیم و یکی را مساوی کردیم.اگر او تا پایان فصل با ما باقی میماند صعود میکردیم.در آن زمان در تک به تکها غیرقابل عبور بود،دروازه را بسیار پر میکرد.چندی بعد زمانی که دلبوسکه هدایت تیم اصلی را بر عهده گرفت بار دیگر او را به تیم اصلی فراخواندند و دیگر برای همیشه آنجا باقی ماند.”

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: